Hij is 4 maanden en ligt in z’n bedje te slapen. Langzaam wordt hij wakker en laat van zich horen door een beetje gehuil. Ik ga ernaar toe en er komt meteen een brede grijns op zijn gezicht. Ik klets een eindje weg en op een gegeven moment vraag ik hem of hij zich nog moet uitrekken. Ik neem zijn rechterhandje in mijn hand en houdt het boven zijn hoofd terwijl ik dit vraag. Hij strekt direct zijn arm! Dan kijkt hij me weer aan en lacht. Natuurlijk vraag ik dan of zijn andere arm ook moet worden uitgestrekt. Ik kijk hem alleen maar aan en hij strekt zijn linkerarm en rekt deze zover hij kan naar boven. Ik moet hier natuurlijk om lachen. Een baby van 4 maanden die zich tot tweemaal toe uitstrekt omdat ik er een opmerking over maak. Heel lief lacht hij terug. Daarna zeg ik hem dat we maar naar beneden gaan, want hij is wakker genoeg en dit uurtje slaap was wel voldoende om weer energie te hebben voor een tijdje. Ik pak zijn knuffel en haal een pootje van het konijn door de ring van het speentje zodat het eraan vast zit. Ik kijk hem aan, leg de knuffel op zijn buik en vraag hem of hij de knuffel mee naar beneden wil nemen. Hij kijkt mij aan, gaat met zijn handje naar zijn buik en pakt de knuffel.

Hoezo begrijpt een baby nog niets?

Tot drie keer over reageert hij met handelen op iets wat ik zeg. Dit kan geen toeval zijn. Voor mij een bewijs dat baby’s heel veel begrijpen, alleen de mogelijkheid tot spreken nog niet hebben ontwikkeld.

Het gastkindje is vandaag, 19 juli, precies 4 maanden oud. Hij ligt tevreden te kijken naar mij en maakt wat geluidjes. Ik kijk hem aan en zeg iets terug: “mmmm”. Hij lacht vriendelijk naar me en laat zo weten dat hij wel in is voor een praatje. Ik herhaal het een paar keer. Hij lacht telkens als hij het geluid hoort maar kan dit zelf niet nadoen. Hij kijkt aandachtig naar mijn mond als ik “mmmm”zeg en beweegt zelf zijn hele mond op allerlei komische manieren om de lippen op elkaar te krijgen. Het lukt hem (nog) niet, maar de waardering voor mijn geluid is groot: hele lieve lachjes na elke keer als ik het zeg. Hij blijft terugkijken en laat nu een duidelijke “rrrrr” horen. Ik reageer op wat hij zegt door ook “rrrrr” te zeggen en blijf hem intussen aankijken. Hij lacht zijn allerliefste glimlach en laat zo weten dat hij dit spelletje wel kan waarderen. Hij maakt nog een keer het “rrrrr” -geluid waarop ik reageer met hetzelfde te zeggen. Hij lacht weer breeduit. Dit herhaalt zich een aantal keren en we hebben hier beiden veel plezier om. Opeens verandert de “rrrrr”tot “rrrrgggg”. Natuurlijk kan ik niet achterblijven en doe hem na. Verwondert luistert hij hiernaar. En dan ineens weer die hele brede glimlach die laat zien dat hij het met me eens is en dat we een aller-gezelligst gesprekje hebben. Met een beetje fantasie lijkt het of hij “regen” uitspreekt. Daar hoeven we vandaag niet bang voor te zijn, de zon schijnt, er hangt wat sluierbewolking en de temperatuur is gestegen tot 28 graden. Tijd om de koelte binnen op te zoeken.

Zie ook: Stimuleren van de taalontwikkeling

Het was vandaag een prachtige dag. De zon scheen en het was warm met een verkoelend briesje. Echt zo’n dag waarop je lekker naar buiten gaat met je gastkindje. Langs het Spoorlint liepen we richting dorp. Ons 4 maanden oude gastkindje lag heerlijk op z’n rug en keek zijn aandachtig omhoog. Hij brabbelde wat maar hield zijn blik consequent naar boven gericht. Hij bewonderde de takken met bladeren van de mooie eikenbomen waar we onderdoor liepen. Zachtjes bewogen de bladeren in de lichte wind. Tot we aan het eind van het Spoorlint kwamen en we de straat moesten oversteken. Dit vond hij niets. Hier was geen tak, blad of boom te zien. Hij zette een keel op. Duidelijk liet hij blijken dat die blauwe lucht maar een saaie vertoning was en hij de bioscoop met al die bewegende beelden veel interessanter vond. Gelukkig kwamen er al snel weer struiken en daarna bomen waar we verder onderdoor liepen en hij weer tevreden met aandachtige blik naar dit prachtige spektakel lag te kijken.

Het boeiende van zo’n klein wandelingetje is dat je een baby op veel manieren stimuleert. Door de kap naar beneden te laten kan hij de wereld om zich heen gaan onderzoeken, hij wordt nieuwsgierig naar wat hij ziet.

Hij communiceert door duidelijk te laten horen dat hij de blauwe hemel saai vindt en is weer stil of brabbelt als takken en bladeren weer in zijn gezichtsveld komen. Aan de mimiek van het gezichtje kun je zijn interesse zien in de omgeving, de verbazing en de ontevredenheid waarnemen.

Zijn verstandelijke ontwikkeling wordt gestimuleerd door te benoemen wat hij ziet, af en toe stil te staan en aan te wijzen waar je over praat. Door aan de tak te trekken kan hij zien dat je ook zelf de beweging in gang kunt zetten, door er tegen te blazen gaan ook de blaadjes bewegen.

En zo kan een heel gewone wandeling met het gastkindje een grote ontdekkingstocht zijn.